CUT EP 05 | BURN

         มือหนาปล่อยแขนซ้ายของจินยองที่ได้รับบาดเจ็บจากเศษแก้วออกอย่างเบามือ ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำของตัวเองออกก่อนจะเหวี่ยงมันออกไปอย่างไร้ความหมาย มือหนาคืบคานเข้าใต้เสื้อของอีกคนที่กำลังขัดขืนและดิ้นทุรนทุรายเพียงต้องการเอาตัวเองให้รอดพ้นจากน้ำมือของเขาก็เท่านั้น แต่เรื่องนี้จะโทษใครไปไม่ได้นอกจากจินยอง ที่หาเรื่องใส่ตัวเอง..

         “ปล่อยผมนะ ฮึก ปล่อย!!”

         “ทำไมล่ะจินยอง นายต้องการแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?”

          “ไม่...อื้อ..”

           คำพูดที่ขาดช่วงของจินยองเป็นเพราะแจบอมที่กำลังจูบปิดปากเขาอย่างไม่ใยดี ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าที่โพรงปากเล็กพลางขบกัดริมฝีปากเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะเลื่อนใบหน้าไปซุกซนตามลำคอขาวของคนใต้ล่างอย่างเอาแต่ใจ แม้ว่าตอนนี้จินยองจะหายใจหอบถี่ด้วยความกลัวก็ตามแต่นั่นก็ไม่ได้ส่งผลให้แจบอมละความพยายามแต่อย่างใด

           มือหนาค่อยๆปลดกระดุมชุดนอนสีพีชของจินยองอย่างใจร้อน แม้ว่ามือบางจะพยายามห้ามปรามหรือดันตัวเขาให้รอดพ้นออกไปแต่มันก็ไม่สามารถต้านแรงของแจบอมได้เลย เพราะมืออีกข้างของคนตัวเล็กกลับบาดเจ็บจนได้แผลมาจึงทำให้เขาไม่สามารถใช้แรงได้มากพอ

           ริมฝีปากขบเม้มไปตามซอกคอขาวและแผ่นอกขาวเนียนที่เผยยอดอกสีขาวที่น่าหลงใหลและดึงดูดสายตาของแจบอมเสียเหลือเกิน ลิ้นร้อนพลางลูบวนไปตามยอดอกจนคนใต้ร่างรู้สึกเสียวซ่านไปหมด อาการร้อนรุ้มในร่างกายมันเริ่มดันขึ้นๆมาเรื่อยๆจนความไคล้ในกายแทบระเบิดออกมา

          “ยะ..หยุดนะ อ๊ะ.. ผมบอกให้หยุดไง ฮึก...”

          “จินยองอา.. นายนี่มันน่าขยำไปทั้งตัวเลยนะ ”

           ตอนนี้แจบอมหยุดตัวเองไม่ได้จริงๆ ยิ่งได้สัมผัสกับเรือนร่างของจินยองมากขึ้นเท่าไหร่เขาก็อยากจะทำอะไรให้มากขึ้นกว่านั้น ผิวขาวเนียนของร่างบางตอนนี้มันกำลังจะแดงไปทั้งตัวด้วยแรงของแจบอมที่ส่งมาให้หลายครั้งที่ได้สัมผัส กลิ่นหอมอ่อนๆตามร่างกายของจินยองก็ยิ่งเพิ่มมากอย่างล้มอย่างลองให้กับแจบอมมากขึ้นทุกที

          มือหนาเริ่มปลดกางเกงของจินยองออกอย่างใจเย็นพลางดึงมันลงไปจนถึงปลายเท้าของคนตัวเล็ก ก่อนจะมาจัดการกับกางเกงของตัวเองให้หลุดออกไปตามๆกัน ร่างสูงที่นั่งบนตัวของจินยองเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กดิ้นหนีให้หมดอารมณ์ ตอนนี้ร่างบางตัวสั่นเทาไปหมด ดวงตากลมโตหลับปรี๋ด้วยความหวาดกลัว น้ำตาใสใสไหลพรากอาบแก้มทั้งสอง แจบอมใจร้ายกับเขาเกินไปจริงๆ..

           “จะ..แจบอม อย่า.. อ๊า... ยะ..อย่า...อื้อ..”

          เสียงครางโหยหวนดังขึ้นทันทีที่มือหนาของอีกคนกำลังสำเร็จความไคล้ให้กับคนตัวเล็ก แกนกายของอีกคนถูกมือหนารูดขึ้นลงอย่างเอาแต่ใจอย่างไม่หยุดยั้ง ร่างบางกัดฟันแน่นด้วยความเสียวซ่านที่กำลังจะทำให้ตัวเขาจะระเบิด แจบอมจูบซับน้ำตาของอีกคนอย่างอ่อนโยนโดยที่มือนั้นก็ยังไม่ปล่อยออกจากแท่งร้อนนั่นเลยสักนิด

         “ร้องออกมาดังๆสิที่รัก ยิ่งร้องฉันยิ่งชอบนะ.. ”

         “ค..คุณมัน อ๊า.. ผมเกลียด...คุณ อ๊ะ..”

          แจบอมยกยิ้มมุมปากทันทีที่ได้ฟังประโยคคำพูดตัดพ้อของร่างบางที่ตอนนี้ตัวอ่อนไปหมดเสียงครางกระเส่ามันยิ่งเพิ่มอารมณ์ให้กับร่างสูงไปไม่น้อย  แต่ใครจะสนกันล่ะ.. ในเมื่อจินยองเป็นคนเริ่มเองทุกอย่าง แต่นี่ก็ถือว่าเป็นผลประโยชน์ให้กับเขาจริงๆ  ไม่ต้องมารัก ไม่ต้องมารับชอบอะไร แต่ก็ได้ของหวานไปกินเล่นยามแก้อยากไปวันๆ มันดีจะตายไป..

          ร่างสูงคลายมือออกจากแกนกายของอีกคนก่อนจะจับขาเรียวตั้งฉากขึ้นทั้งสองข้าง ร่างบางที่รู้สึกว่าตัวเองกำลังไม่ปลอดภัยก็ร้องไห้ออกมาแทนเสียงครางทันที แจบอมยกยิ้มชอบใจเมื่อตอนนี้เขากำลังเป็นเสือที่ทำให้เด็กคนหนึ่งที่ผยองกับตนหวาดกลัวได้มากขนาดนี้  ก่อนที่จะเริ่มสอดแกนกายของตนเข้าไปในช่องทางสีสวยจนมิดโคน

          “อ๊า...จ..เจ็บ อ๊ะ ผมเจ็บ ฮึก..”

          “อ๊า.. จินยอง นายนี่มัน..อื้ม...”

          แจบอมค่อยๆขยับแกนกายช้าๆอย่างยากลำบากเมื่อช่องทางนั้นมันตอดรัดแท่งร้อนของเขาแน่นมากจนไม่สามารถขยับให้เร็วได้ในช่วงแรก การตอดรัดของช่องทางนั้นมันทำให้เขารู้ได้เลยว่านี่คงเป็นครั้งแรกของจินยองจริงๆ น้ำตาสีใสไหลออกมาด้วยความเจ็บปวดและแสบหน่วงบริเวณท้องน้อย ตอนนี้เขาเจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจที่ถูกกระทำแบบนี้  การกระทำป่าเถื่อนของใครบางคน

          มือบางทุบเข้าที่ไหล่กว้างของแจบอมเป็นระยะๆเพราะความเจ็บแสบ ฝ่ามือที่เป็นแผลตอนนี้กลับเริ่มมีเลือดซึมออกมาทีละน้อยๆพร้อมๆกลับเลือดที่ช่องทางสีสวยที่เหมือนจะฉีกขาดเล็กน้อย มือหนาบีบสะโพกนุ่มแน่นก่อนจะเริ่มขยับกายให้เร็วขึ้นเพื่อที่จะได้ปลดปล่อยความไคล้ของตัวเองออกมาให้หมด

         “ฮึก.. ผะ..ผมเจ็บ อึก...อ๊ะ..”

         “อีกนิดนะ อ๊า..จินยอง...”

          กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปพร้อมๆกับความร้อนรุมในใจและในกายของคนทั้งคู่ จินยองเด้งสะโพกสวนตามแรงของแจบอมที่ส่งเข้ามาอย่างต่อเนื่องจนจุกไปหมด ความเจ็บปวดตามร่างกายมันยังน้อยไปกว่าความเจ็บที่หัวใจในตอนนี้เลยด้วยซ้ำ ริมฝีบางเม้มเข้าหากันแน่นเพื่อกดเก็บเสียงสะอื้นที่กำลังจะริดรอดออกมาให้ใครบางคนได้ยิน

            เหงื่อไคลไหลท่วมตัวของจินยองและแจบอมเต็มไปหมด มันเหมือนกับไฟที่กำลังจะเผาไหม้ไปด้วยแรงอารมณ์และความโกรธของแจบอมที่ทำไปแบบนั้น โดยเฉพาะความคับแค้นใจของจินยองที่ถูกกระทำอย่างไม่ใยดี

            ร่างสูงปลดปล่อยอารมณ์มาเป็นน้ำสีขาวขุ่น ก่อนจะค่อยๆขยับแกนกายของตัวเองออกอย่างช้าๆ น้ำสีขาวที่ปะปนไปด้วยสีเลือดจางๆเลอะเต็มที่นอนและผ้าสีขาวเล็กน้อยพอเป็นสัญลักษณ์ลีลาบทรักที่ไม่ได้เต็มใจของอีกคน 

(แวะไปเด็กดี)